با نقد فیلم مردن برای یک دلار با ما همراه باشید. وسترن و سینما با هم شروع شد تلاش بزرگان این ژانر باعث شد سینما به آنچه امروز می بینیم تبدیل شود. وسترن ژانری است که به دلیل بهبودی هرگز نمی میرد. از زمان شروع این ژانر با ورود به دوران طلایی و سپس شروع وسترن های اسپاگتی و ضد وسترن در اکران سینما، مخاطبان همواره میزبان این نوع سینما بوده اند. این ژانر در سال های اخیر برای اینکه از خاطره سینما فراموش نشود، نوآوری های مدرن تری در ساختار خود ایجاد کرد و دیگر تا این حد شاهد وسترن های کلاسیک یا اسپاگتی نبودیم. در ادامه با مجله نوبل همراه باشید.
آنچه در این روزهای سینما میزبان مخاطبان این ژانر فراموش نشدنی است، وسترن های تجدیدنظرطلب است. راهی که بسیاری از قوانین وسترن های کلاسیک را زیر پا گذاشت و مدیوم های جدیدی را پایه گذاری کرد. Django Unchained، قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد ترسو، هشت نفرت انگیز و… وسترن های رویزیونیستی موفقی بودند که در سال های اخیر با وارونه سازی عناصر این ژانر ساخته شدند و این نوع سینما را محکم تر در دل لنگر انداختند. از سینما Dead For A Dollar نیز یک وسترن تجدیدنظرطلب است که قوانین خاص خود را شکل داده و متفاوت از وسترن های اولیه پیش رفته است. حال در ادامه نقد و بررسی به بررسی این فیلم در قالب وسترن می پردازیم.
پس از یک وقفه طولانی، والتر هیل با فیلم Dying for a Dollar به سینما بازگشت، فیلمی که از همان ابتدا به سرجیو لئونه ادای احترام می کند. این فیلم که برای اولین بار در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد، وارد غرب وحشی می شود و به مکزیک می رود، جایی که مکس بورلند به عنوان یک شکارچی جایزه استخدام می شود تا راشل، همسر یک تاجر ثروتمند و شیاد را بازگرداند. فیلم با نماهای گسترده ای از جنوب غربی سنتی آمریکا آغاز می شود، جایی که دو سوار در صحرا سوار می شوند. آنها الیجا جونز، سرباز فراری و ریچل کید هستند که برخلاف گفته های همسر راشل، رابطه دوستانه و مسالمت آمیزی با یکدیگر دارند.
در این سکانس های آغازین، فیلم با نمایش تفنگ ها و مناظر وحشی به ما می گوید که قرار است چه نوع فیلم وسترنی را ببینیم. والتر هیل داستان خودش را در چارچوب یک وسترن کلاسیک و سنتی روایت می کند. اول، Dying for a Dollar یکی از قوانین اساسی خود را زیر پا می گذارد و یک سیاه پوست را برای همراهی مکس بورلند انتخاب می کند. مکس، با بازی کریستوف والتز، به Black Poi می‌پیوندد که با فیلم Django Unchained، برنده جایزه دکتر کینگ، ساخته شده است. او یک تیرانداز از ارتش است، مانند بقیه کفش‌ها و لباس‌ها دارد و بورلند حتی برای اولین بار جلو می‌رود تا با او دست بدهد. هرگز کلمات نژادپرستانه و تحقیرآمیز بین این دو نفر رد و بدل نمی شود و فیلم برنده جایزه با پو مانند سفیدپوستان رفتار می کند.
در نقد فیلم مردن برای یک دلار دانستیم که از طرفی ریچل کید با یک سیاه پوست از رده های پایین ارتش فرار کرد. اقدامی که در میان وسترن های کلاسیک نسبتاً غیر معمول است و فقط از وسترن های تجدیدنظرطلب می آید. راشل همراه با الیجا از شوهر بدسرپرست خود فرار می کند و به امید شروع یک زندگی جدید در کوبا از مرز عبور می کند. زنان در وسترن های کلاسیک معمولاً بدسرپرست هایی هستند که منتظر قهرمان هستند تا آنها را نجات دهد و هیچ عکس العملی نشان نمی دهند، آنها یا فاحشه هستند یا خانه دار که نمی توانند کاری انجام دهند و سرنوشت محتوم خود را تحت سلطه مردان می پذیرند.
ریچل کید نماد افکار فمینیستی در این وسترن تجدیدنظرطلب است. اجداد این نوع سینما فیلم‌های کاملاً مردسالارانه‌ای بودند که فقط مردان می‌توانستند در دنیای وحشی خود قوانینی را وضع کنند. مانند وینا در فیلم جانی گیتار، ریچل دست به اقدام می زند، تسلیم نمی شود، هفت تیر می کشد و در نهایت از شوهر زن زن و قاتل خود انتقام می گیرد. او در مقابل فردی که او را متجاوز می نامد می ایستد و از حق خود برای مقابله به مثل دفاع می کند. ریچل نه تنها منتظر قهرمان و مرد معروف داستان می ماند، بلکه او را از موقعیت های خطرناک نجات می دهد و از کشته شدنش جلوگیری می کند. راشل نه زن بدی است و نه خانه دار، او شخصیتی است که مانند یک زن مدرن امروزی آگاهانه تصمیم می گیرد و هر وقت صلاح بداند ازدواج خود را ترک می کند.
راشل شخصیت اصلی هنر و سینما و قهرمان این داستان است. او مرتکب بالاترین اقدامات دراماتیک موجود در یک فیلمنامه می شود، یعنی ترک زندگی و قتل، و از خود در برابر رفتار همسرش دفاع می کند. درست است که مردان مانند هلن اسپارتی برای راشل خون یکدیگر را می ریزند، اما مانند این شخصیت اساطیری تسلیم شوهر و شرایطش نمی شود و از حق انتخاب و تصمیم گیری خود دفاع می کند. والتر هیل از ابتدا فیلم را با محوریت ریچل می‌سازد، قصد او نشان دادن زنان قوی است، اما اشتباهی که این کارگردان در رابطه با ریچل و دیگر شخصیت‌هایش انجام می‌دهد این است که همه را وسط می‌گذارد و کاری ندارند. انجام دادن. درست است که قهرمان داستان را فعال ترین عنصر فیلم می نامند، اما از نقطه ای به بعد دیگر حضور ندارد و نوبت به شخصیت دیگری می رسد.
الیجا، شخصیتی که والتر هیل از طریق آن افکار ضد نژادپرستانه خود را نشان می دهد، در طرح با روشی دراماتیک از محو شدن ظاهر می شود. به محض اینکه مخاطب فرصتی برای درک شخصیت او و رابطه اش با پو و ریچل پیدا می کند، الیجا را می کشد. به نظر می رسد مرگ برای یک دلار در ایده های متعددی غرق شده است، به همین دلیل است که هیل زمان خود را تقسیم می کند تا بتواند سکانس های خود را مدیریت کند تا هر آنچه را که در ذهن دارد نشان دهد. این نوع پرداخت تنها از نظر شخصیتی منجر به فروپاشی آجر به خشت پیرنگ می شود، زیرا یک اثر غربی نیازمند تحلیل فردیت و ویژگی های اخلاقی و روانی شخصیت هایش است.
Dead For A Dollar مانند فیلم های وسترن کلاسیک از مضمون انتقام و افتخار پیروی می کند. شوهر ریچل برای بازپس گیری شرافت از دست رفته خود، الیجا را می کشد و مکس را استخدام می کند. جو کریبنس نیز برای انتقام با مکس بورلند درگیر می شود. قهرمانان و شخصیت های خیرخواه فیلم آمیزه ای از وسترن های کلاسیک و اسپاگتی هستند. آنها افتخار، جوانمردی و وظیفه شناسی شخصیت های کلاسیک را با خود حمل می کنند و پیچیدگی ها و تطبیق پذیری شخصیت های اسپاگتی وسترن را به ارث می برند. از سوی دیگر، والتر هیل ترجیح می دهد از موسیقی سنگین کلاسیک دوری کند و با موسیقی ملودیک تر به انیو موریکونه ادای احترام کند.
Dead For A Dollar مخاطب را به انتهای وسترن های کلاسیک می برد. در پایان فیلم هیچ چیز تلخ و پوچی در انتظار شخصیت ها و مخاطب نیست. آنها قهرمانانه پایان حماسی خود را در آغوش می گیرند، آن را می نوشند و امیدوارانه به آینده پیش می روند. مردن برای یک دلار فیلمی است که به زودی فراموش می شود، زیرا نه خلاقیتی در داستان گویی و شخصیت پردازی نشان می دهد و نه چیزی به وسترن های تجدیدنظرطلب اضافه می کند، همه چیز در این فیلم تکراری است و والتر هیل از موفقیت وسترن های گذشته اش استفاده می کند. در این نمایش قابل تکرار نیست. Dead For A Dollar ممکن است فقط برای حمایت از ایده های فمینیستی و ضد نژادپرستی ساخته شده باشد.
منبع: imdb
