سریالهنر و سینما

نقد سریال آندور (Andor) | فصل اول

“خانواده اژدها” و “حلقه های قدرت” را فراموش کنید. جسورانه ترین و غافلگیرکننده ترین پیشرفت تلویزیون فانتزی امسال متعلق به دنیای «جنگ ستارگان» است. بررسی مجله نوبل را دنبال کنید.

طی چند ماه گذشته، تلویزیون میزبان مسابقه تسلیحاتی دو ابرقدرت فانتزی بود: «حلقه‌های قدرت» و «خانواده اژدها». این دو پیش درآمد که در فاصله چند روز با یکدیگر پخش شدند، نقش شوالیه های مسلح آمازون و پرچمدار HBO را در جنگ سرویس های استریم خود بازی کردند. سابقه درخشان، نوآورانه و منحصر به فرد این دو برند در فرهنگ عمومی غیرقابل انکار است. «بازی تاج و تخت» به تحسین‌برانگیزترین درام تاریخ جوایز امی تبدیل شد و به سطحی از برجستگی فرهنگی دست یافت که تکرار آن در محیط تلویزیون مدرن تقریبا غیرممکن است. اگرچه بازی تاج و تخت در رسانه تلویزیونی بی سابقه بود، اما محبوبیت گسترده آن قابل مقایسه با سریال فانتزی دیگری است که بر فضای روشنفکری دهه اول قرن بیست و یکم حاکم بود: ارباب حلقه ها. از آنجایی که اقتباس تلویزیونی از رمان های جورج آر آر مارتین جوایز امی را به خود اختصاص داد، سه گانه پیتر جکسون نه تنها در مجموع 17 جایزه اسکار برد («بازگشت پادشاه» هر یازده جایزه اسکار را که در سال 2004 نامزد شده بود، برد، بلکه نزدیک به 3 دلار نیز فروخت. میلیارد در گیشه جهانی به دست آورد.

اگر موفقیت «ارباب حلقه‌ها» راه را برای اقتباس‌های فانتزی دوست‌داشتنی‌تر هموار کرد، «بازی تاج و تخت» نیز نقشی مشابه در تولد «حلقه‌های قدرت» داشت، اما شباهت‌های آن‌ها که رقابت آن‌ها را تشدید کرد. ، به اینجا ختم نشد؛ نه تنها هر دو مجبور بودند اشتباهات گذشته خود را جبران کنند (پایان بد بازی تاج و تخت و سه گانه منفور هابیت)، بلکه هر دو درباره زوال تدریجی پادشاهی های باشکوه (نومنور و هاوس تارگرین) بودند. «حلقه‌های قدرت» نه تنها قیمت یک میلیارد دلاری خود را به رخ کشید، بلکه HBO مصمم بود اعتماد عمومی را دوباره به دست آورد، شایستگی خود را برای نشستن بر تخت آهنین تلویزیون تجدید کند و از قدرت برند برای توجیه اسپین‌آف‌های بیشتر استفاده کند. حتی پس از پخش “خانواده اژدها” بازیابی و تقویت خواهد شد. صرف نظر از اینکه برنده نهایی این دوئل حساس چه کسی بود، نکته ای که می خواهم به آن اشاره کنم این است: از ابتدا اشتباه بود که این مسابقه را به عنوان یک مسابقه به تصویر بکشیم. دوئل

دوگانگی بزرگ‌ترین غول‌های فانتزی که رودرروی یکدیگر قرار می‌گیرند آنقدر برای منتقدان و طرفداران غیرقابل مقاومت بود که به یک انتخاب ساختگی منجر شد: هیاهویی که در مورد کشمکش این دو وجود داشت، یک رقیب جدی دیگر را تحت الشعاع قرار داد، یک نفر سوم که در روی آنتن بود. همان زمان. می رفت، شد: «اندور». واقعیت این است که فرنچایز جنگ ستارگان هرگز واقعاً یک معامله بزرگ نبوده است، اما اندور که به عنوان پیش درآمد Rogue One عمل می کند، در مقایسه با گران ترین سریال تاریخ و دنباله یکی از محبوب ترین ها، تبلیغات رسانه ای کمتری داشته است. سریال همیشه در دیزنی پلاس. منتشر شد. همچنین، هم «کتاب بابافل» و هم «اوبی وان کنوبی»، مجموعه اخیر جنگ ستارگان دیزنی، هم از نظر تولید و هم از نظر داستان، بسیار شلخته، عقب مانده، نوستالژیک، کسل کننده و بی کیفیت بودند (سکانس تعقیب و گریز کوچک پرنسس لیا و ربایندگانش به عنوان مشت (مثال خروار را به خاطر بیاورید) که طرفداران را از یک چیز مطمئن کرد: «جنگ ستارگان» دچار ورشکستگی خلاقانه شده است و ایده ساخت یک سریال پیش درآمد برای فیلمی که خود پیش درآمدی برای آن بود. فیلم دیگری به عنوان پروژه محافظه کار دیگری که می خواهد ارتباط برقرار کند به نظر می رسید از فیلم های سریال برای جذب بیننده سوء استفاده می کند.

بنابراین هنر و سینما نه تنها سر و صدای اندور در بدو ورودش به دلیل اواسط اجراهای House of Dragons و Rings of Power تضعیف شد، بلکه شک و تردید قابل درک طرفداران جنگ ستارگان به این معنی بود که باید به تدریج از بین برود. کشف می شد و طرفداران شکاک که از جنگ ستارگان بی مزه و غیرضروری اخیر اشباع شده بودند، باید متقاعد می شدند که اندور بالغ ترین، جاه طلبانه ترین و اصلی ترین جنگ ستارگانی است که سریال از زمان سه گانه اصلی دیده است. این سریال به کارگردانی تونی گیلروی نه تنها پتانسیل دست نخورده درگیری مکرر انقلابیون علیه امپراتوری را به گونه‌ای استخراج می‌کند که مانند روز اول تازه به نظر می‌رسد، بلکه عناصر و مضامین ثابت سریال را نیز پرداخته و غنی می‌کند. جدیت و ظرافت بی سابقه اگرچه من شخصا مجذوب خانه اژدهاها بودم، داستان جنگ داخلی تارگرین بر سر تخت آهنین، که شامل یک پادشاه مکر (تایوین لنیستر و آتوس های تاور)، چند حرامزاده هولناک (سرسی و رینیرا) و ملکه های غاصب (آلیسنت و سرسی) بود. ) ، عمداً از فرمول آشنای «بازی تاج و تخت» پیروی می کند. همین امر در مورد «حلقه‌های قدرت» نیز صادق است، که در تلاش ناامیدانه‌اش برای تکرار لحن سه‌گانه پیتر جکسون شکست می‌خورد.

بنابراین، اگر بخواهیم این سه پیش درآمد را بر اساس تمایل آنها برای ریسک کردن و جسارت آنها برای برهم زدن فرمول تثبیت شده مجموعه های مربوطه خود مقایسه کنیم، آندور با اختلاف زیادی برنده می شود. این سریال نه تنها عشق طرفداران قدیمی «جنگ ستارگان» را که تشنه چیزی متفاوت و چالش برانگیز بودند، دوباره زنده می کند، بلکه به عنوان غیر«جنگ ستارگان» ترین محصول تاریخ این مجموعه، برای کسانی که هرگز اهمیتی نمی دهند جذاب خواهد بود. چیزهای زیادی در مورد نبرد جدی و سیث کهکشان. آنها تقدیم نمی کردند، اما جذب می کنند. در واقع، «Endor» از نظر ظاهر و لحن داستانی بیشتر شبیه به یکی از درام های معتبر HBO است تا جنگ ستارگان. درست مانند اوبی وان کنوبی، «Endor» بین «انتقام سیث» و «یک امید جدید» می گذرد، اما برخلاف اوبی وان کنوبی، قهرمان این سریال نه تنها یک جدی است، بلکه یکی از آن ها نیز نیست. شخصیت های نمادین خانواده اسکای واکر. . کاسیان آندور (با بازی دیگو لونا)، که در پایان Rogue One در حالی که سعی می‌کند نقشه‌های ستاره مرگ را بدزدد، کشته می‌شود، چیزی بیش از پاورقی در مقیاس حماسی سفر قهرمانانه لوک اسکای واکر، و هویت کاسیان به‌عنوان یک عوام بی‌نام نیست. دیگر نیست وسط اقیانوسی از مردم عادی کهکشان بزرگترین نقطه قوت این مجموعه است.

زیرا برخلاف روند معمول جنگ ستارگان، که یا شخصیت ها تبدیل به قهرمان های منتخب می شوند یا همه چیز به خانواده اسکای واکر ختم می شود (حتی «ماندالوریان» هم نتوانست در پایان فصل دوم در مقابل این وسوسه مقاومت کند)، «اندور» است. متعهد به رد استثناگرایی فردی است. است. در واقع، اندور درباره تابش نور به تمام قهرمانان گمنامی است که فعالیت های انقلابی پشت صحنه آنها راه را برای درخشش افرادی مانند لوک اسکای واکر در خط مقدم هموار کرد. بنابراین، اندور درباره آغوش روزمره مدیران میانی است: شرکت های پیمانکاری که امپراتوری را با انجام کارهای کثیف ممکن می کنند. کارمندانی که اصالت ادارات دولتی او را تشکیل می دهند و بانکداران و سناتورهایی که بودجه لازم برای انقلاب را در پشت صحنه تامین می کنند.

جنگ ستارگان به عنوان داستانی که تقریباً همیشه درباره جادوگران شمشیرباز، شکارچیان افسانه‌ای جایزه یا لژیونی از طوفان‌بازان بوده است، به لطف اندور وارد قلمروی کاملاً جدیدی می‌شود. در واقع حتی نام سریال هم پیام اشتباهی به بیننده می دهد. بر خلاف آنچه از نام آن وعده داده می شود، این سریال متعلق به Cassian Andor (مخصوصاً بعد از سه قسمت اول) نیست. در عوض، این در مورد مجموعه ای متنوع از شخصیت ها است که زندگی آنها پرتره ای دقیق از امپراتوری را ترسیم می کند. از فعالیت های مخفی یک سیاستمدار گرفته تا یک بازرس امپراتوری، ما نمی توانیم هوش او را تحسین نکنیم.

تونی گیلروی به‌عنوان کسی که فیلمنامه‌هایی برای فیلم‌هایی مانند مایکل کلیتون و سه‌گانه جیسون بورن نوشته است، در خلق فیلم‌های هیجان‌انگیز/درام واقعی بزرگسالان که از نظر اخلاقی پیچیده و مبهم هستند، تخصص دارد. این در مورد «اندور» نیز صادق است. جنگ ستارگان به طور سنتی در مورد رویارویی تاریکی و روشنایی است که همیشه با یک خط ضخیم از هم جدا شده اند، و کاری که اندور انجام می دهد این است که از طیف خاکستری متنوعی که همیشه بین این دو جبهه مطلق وجود داشته است، استفاده می کند، اما به ندرت مورد سوء استفاده قرار می گیرد. آشکار می کند. شرورهای این سریال همسر و فرزند و والدین غرغرو خود را دارند و با وجود پرداخت صدمات شخصی ملموس هستند و حتی گاهی با پشتکار و هوش و تعهد به کار و قهرمانانش تحسین ما را برمی انگیزند. که با شک و وحشت شدید روبرو هستند، از پذیرش مسئولیت های قهرمانانه خود اکراه دارند. و گاهی نه تنها نسبت به قربانیان جانبی فعالیت های انقلابی خود ابراز بی تفاوتی می کنند، بلکه آن را ضروری می دانند.

به این ترتیب «اندور» نمی‌خواهد مفهوم حق و باطل را کاملاً از بین ببرد (البته یک دیکتاتوری فاشیستی که مانند آب آشامیدنی نسل‌کشی می‌کند اشتباه است)، بلکه می‌خواهد با به تصویر کشیدن جنایات امپراتوری آنها را تحقیر کند. توسط مردم عادی انجام می شود. از تعداد انگشت شماری شرور کارتونی دوری می کند و هزینه های اخلاقی قابل توجهی را که قهرمانانش برای موفقیت انقلاب خود باید بپردازند نادیده نمی گیرد. نتیجه این است که کاراکترهایی چند بعدی هستند، صرف نظر از اینکه در کدام جبهه هستند. «آندور» فقط از کلمات دهان پرکن و بزرگ‌شده‌ای مانند خشونت و پوچی به‌عنوان روکشی توخالی استفاده نمی‌کند تا بالغ به نظر برسد، بلکه لحن تیره‌اش محصول ارگانیک تعهدش به روشن کردن سؤال دراماتیک اصلی‌اش است: چگونه آیا زندگی روزمره تحت سلطه یک حکومت توتالیتر است؟ است؟ برخلاف «ماندالوریان» که بیشتر اوقات شبیه یک تبلیغ طولانی برای فروش عروسک‌های یودا است، یا «اوبی وان کنوبی» که بدون دستاورد اصلی‌اش، درباره نشخوار کردن و بالا بردن نوستالژی فیلم‌های قبلی است. «اندور» پاسخی به این است. سؤال این است: اگر کسی که به «جنگ ستارگان» اهمیتی نمی‌دهد، داستانی را در چارچوب آن تعریف می‌کرد، چه می‌شد؟ زیرا همانطور که خود گیلروی در مصاحبه‌های خود گفته است، نه تنها قبل از اینکه مسئولیت نظارت بر فیلم‌برداری مجدد Rogue One را بر عهده بگیرد، هرگز به جنگ ستارگان علاقه‌مند نبود، بلکه عمداً از استخدام افراد با سابقه جنگ ستارگان اجتناب می‌کرد. .

نقد فیلم مخلوقات خدا God's Creatures

او می گوید که لوک هال، طراح تولید سریال (که دارای اعتبار «چرنوبیل» است) را انتخاب کرده است، زیرا او از هر نظر «جنگ ستارگان» نبود. او نه تنها از همکارانش خواست که هویت خود را حفظ کنند و رویکرد خود را نسبت به سریال تغییر ندهند صرفاً به این دلیل که این سریال بخشی از برند جنگ ستارگان است، بلکه افرادی مانند بو ویلیمن (خلق The Phantom Menace) و استیون شیف (یکی از این سریال‌ها) نویسندگان ارشد “آمریکایی ها”) یکی از اعضای اتاق نویسندگان او است و نیکلاس بریتل (آهنگساز “وارث”) که سبکش کاملاً در تضاد با جان ویلیامز است، موسیقی متن را ساخته است. به عبارت دیگر، تونی گیلروی و تیمش دیدگاه شخصی خود را به ماشین جنگ ستارگان تسلیم نکرده اند، بلکه عناصری از جنگ ستارگان را به عاریت گرفته اند تا به دیدگاه منحصر به فرد خود خدمت کنند. آنها به جای همرنگ شدن با جمعیت، اثر انگشت خود را بر بدنه جنگ ستارگان زده اند.

«اندور» هرگز نمادهای نمادین سه‌گانه اصلی را بازیافت نمی‌کند تا بینندگانش را اغوا کند و از به هم ریختن پیش‌زمینه و پس‌زمینه شخصیت‌هایش با ارجاعاتی که هیچ هدفی دراماتیک ندارد جز اینکه بیننده را به عنوان لئوناردو دی کاپریو بشناسد، اجتناب می‌کند. در واقع، در شش قسمت اول «Endor» حتی یک Stormtrooper خشک هم دیده نمی شود، چه رسد به Sith، Inquisitors و Red Guards. اگرچه در نبردهای فضایی عظیم جنگ ستارگان، گروهی از جنگنده های امپریال تای مانند ابری از حشرات بی ضرر به نظر می رسند، اما در «اندور» اینطور نیست. در اپیزود پنجم، یک جنگنده تای تنها و ساده که با کاهش قد خود، با غرش گوش شکن خود قهرمانان را موقتاً کر می کند و زمین را تکان می دهد، احساس ترسناکی و شکست ناپذیری بیشتری نسبت به ستاره مرگ دارد.

اگر «ماندالوریان» و «کتاب بابافل» راهی برای جان فاورو و دیو فیلونی بود تا با نسخه‌های واقعی اسباب‌بازی‌هایی که با آن بزرگ شده‌اند سرگرم شوند، «اندور» راهی برای تونی گیلروی است تا اسباب‌بازی‌های خودش را بسازد. از ابتدا و حتی زمانی که او از عناصر گذشته مجموعه استفاده می‌کند، نه تنها به دلیل غیبت نسبتا طولانی‌شان وزن دراماتیک‌تری دارند، بلکه ضرورت طبیعی داستان همیشه وجود آنها را توجیه می‌کند. در نتیجه، نه به خاطر خاطره‌ای که زنده می‌کنند، بلکه به دلیل نقش مهمی که در زمان حال دارند، استفاده می‌شوند. بنابراین، نه تنها کاسیان تصادفاً به خاطر خدمت به طرفداران، فقط به خاطر کشتن طرفداران، به طور تصادفی با شخصیت‌های آشنای جنگ ستارگان برخورد نمی‌کند، بلکه برخلاف ماندو و بیبی یودا یا اوبی‌وان و پرنسس لیا، او تبدیل به قهرمان نمی‌شود.

دنی ویلنوو کارگردان «Dune» در سال 2018 گفت: «نکته خطرناک در مورد جنگ ستارگان در حال حاضر این است که به واژگان خودش تبدیل شده است. کاری که تونی گیلروی با فصل اول اندور انجام داده، ابداع واژگان جدیدی است. از آنجایی که گیلروی به جنگ ستارگان وابسته نیست، با آن مانند چیزی مقدس رفتار نمی کند، و هیچ ابایی از سرهم بندی کردن فرمول قدیمی آن ندارد. همچنین، چیزی که در مورد اندور دوست دارم این است که برخلاف جنگ ستارگان: آخرین جدای، به بیانیه ای فرامتنی درباره اهمیت کشتن گذشته سریال برای پیشرفت تبدیل نمی شود (که خود نوعی گیر افتادن در سریال است. گذشته). ) اما به عنوان خلقت کسی که هیچ وقت حسرت گذشته این مجموعه را ندیده است، اصلاً به آن فکر نمی کند. تا به حال، به جای اینکه بگویم «اندور» چیست، درباره «آندور» صحبت کردم. Cassian Endor در این سریال که حدود 5 سال قبل از “Rogue One” شروع می شود، یک دزد حرفه ای است که سیاره زادگاهش به دلیل استخراج گسترده از معادن امپراتوری نابود شد. سوال دراماتیکی که «اندور» به آن می پردازد این است که چگونه کاسیان از یک فرد خودخواه که از انقلاب متنفر است به فردی تبدیل می شود که تمام زندگی خود را وقف نجات کهکشان در «روگ وان» می کند؟

این سریال از سکانس افتتاحیه بهمن سرنخ می دهد که «اندور» نقش برق گرفتگی را به بدن «جنگ ستارگان» بازی می کند. داستان کاسیان، درست مانند داستان ماندو، با قدم گذاشتن او به یک کافه آغاز می شود. با این تفاوت که این کافه فقط یک کافه معمولی نیست. کافه در یک فاحشه خانه (جایی که او به دنبال خواهرش است که از کودکی از هم جدا شده بودند) واقع شده است. او توجه یک جفت نگهبان را به خود جلب می کند. هنگامی که آنها سعی می کنند او را برهنه کنند، کاسیان تسلیم می شود، آنها را به داخل می کشد و به مقابله می پردازد. اما مقاومت او منجر به مرگ تصادفی یکی از ماموران می شود که بر اثر ضربه مهلکی با پشت به صورت مامور می زند. دیگری از کاسیان التماس می کند که به او رحم کند. کاسیان او را نیز می کشد. این بار کاملا عمدی است. در این مرحله از داستان، جبهه انقلاب به شکلی که ما می شناسیم هنوز شکل نگرفته است و کاسیان فاقد حرکت انگیزشی برای وقف خود به آن است. اما او به مهارت های یک جاسوس مجهز شده است: بازی زبانی و اعتماد به نفس یک کلاهبردار، توانایی ترکیب و نظارت بر محیط اطرافش، و توانایی خلبانی و استفاده از فناوری ها و ابزارهای مختلف.

بیش از همه در پشت ظاهر سرد و بدبین او آتش خشم مؤمن واقعی شعله ور است. اولین کاری که به محض از کار انداختن یکی از ماموران انجام می دهد این است که اسلحه اش را به سمت مامور دوم نشانه می رود و فریاد می زند حالا بگو بگو چه کار کنم! چی به من می گفتی رئیس!” او حاضر است به جای کسی که اسلحه را به سمت سرش نشانه می گیرد تبدیل به کسی شود که اسلحه را نشانه می گیرد. اما چیزی که باعث شد باور کنم آنچه اندور در مورد آن گفت متفاوت است این بود که سریال اینطور نیست. فقط از این سکانس به عنوان وسیله ای برای شوکه کردن مخاطب با قتل عام کاسیان استفاده کنید، اما این حادثه که پیامدهای طولانی مدت دارد، حداقل در ادامه داستان هرگز ذکر نشده است. از پرایکس، او آنقدر باهوش است که اول به دوستش برود و او را متقاعد کند که به پلیس دروغ بگوید که آنها دیشب با هم بودند. یکی از بهترین تصمیمات سریال عدم برخورد با انقلابیون و امپراتوری در اول اگرچه می دانیم که در نهایت به ظهور جنگ داخلی کهکشانی خواهیم رسید، اما مقیاس خطر در ابتدای داستان کوچکتر است.

سیاره فرکس بخشی از منطقه ای به نام منطقه آزاد تجاری است که توسط شرکت های پیمانکاری به عنوان خدمتگزاران محلی امپراتوری مدیریت و محافظت می شود. این پیمانکاران امنیتی عمدتاً بی انضباط، بی کفایت و بی انگیزه هستند. بنابراین وقتی خبر کشته شدن ماموران آنها توسط کاسیان به گوش بازرس کل می رسد، او تصمیم می گیرد که این پرونده را پیگیری نکند و به معاونش دستور می دهد که آن را پنهان کند و در عوض مرگ آنها را به عنوان “تصادف” گزارش کند. . انگیزه او قابل درک است. اگر آنها بتوانند آمار جرم و جنایت خود را پایین نگه دارند، پس امپراتوری دلیلی برای دخالت ندارد و آنها به حال خود رها خواهند شد. اما معاون او که سیریل کارن نام دارد، آنقدر جاه طلب، آرمان گرا و تک فکر است که شخصاً برخلاف دستور رئیسش این پرونده را پیگیری می کند. خیلی شیک می ایستد، یونیفرمش با چند بخیه اضافه چیده شده و در غیاب رئیسش پاهایش را روی میز می گذارد. با تمرکز بر ترفیع، او احتمالاً یکی از آن دسته از افرادی است که خیال پردازی می کنند که در لباس رئیسش یا شاید حتی یک لباس افسری امپراتوری چگونه به نظر می رسد.

تحقیقات خودسرانه کارن به کشف هویت کاسیان منجر می شود. اما چیزی که او را به یک شخصیت جذاب تبدیل می کند این است که او به همان اندازه بی تجربه و ساده لوح است که متعهد به کندن مو از روی ما است. علاوه بر این، او در حین دستگیری کاسیان به Phrix حمله می کند و همبستگی مردم سیاره و نفرت جمعی آنها از نگهبانان را دست کم می گیرد. در همین حال، قبل از اینکه کاسیان بتواند فرار کند، باید یک دستگاه گران قیمت آکبند را که از امپراتوری دزدیده بود، منجمد کند. بنابراین، برای این، او با Bix، معشوق سابق خود ارتباط برقرار می کند.

Bix همچنین با شخصی به نام لوتان (Stellan Skarsgård) که خریدار کالاهای ممنوعه است تماس می گیرد. اما زمانی که لوتان به ملاقات او می رود تا با کاسیان معامله کند، معلوم می شود که او به فریکس آمده است نه برای خرید جنس دزدیده شده اش، بلکه برای استخدام یک دزد. درست مانند ملاقات آناکین با کوی گون، ملاقات لوک با آرتودیتو (و همچنین هولوگرام لیا)، ملاقات ری با فین، و دیدار ماندو با بیبی یودا، ملاقات کاسیان با لوتان سکوی پرتابی می شود که سفر قهرمانانه او را آغاز می کند. زیرا لوتان یک رهبر انقلابی است و از تمام جزئیات زندگی کاسیان، از جمله نحوه به دار آویختن ناپدری او در میدان شهر توسط طوفان‌بازها، می‌داند.

۱۰ فیلم ترسناک گوتیک برتر تاریخ

اما قبل از اینکه بتوانند با امپراتوری بجنگند، باید قصر را از دست Phryx که نگهبانان امنیتی آن در حال نزدیک شدن به دستگیری کاسیان هستند فرار کنند. فرار آنها منجر به مرگ چند تن از سربازان کارن و شکست شرم آور ماموریت او می شود. این سریال فضای ذهنی سیریل را به گونه‌ای ملموس می‌کند که می‌دانیم شر او نه از قسمت تاریک نیرو، بلکه از باور واقعی او سرچشمه می‌گیرد که در حین انجام وظیفه خود برای برقراری نظم، قربانی جنایتکاران خطرناک شده است. از نگاه خودش قهرمان این داستان است. حالت گیج و شوکه او در حالی که در کنار جسد رفیقش دراز کشیده است، آسیب پذیری و شکنندگی نادری را به او می دهد که به ندرت، اگر هرگز، در شرورهای جنگ ستارگان یافت می شود.

اما خاطره انگیزترین صحنه ای که کمتر از این دنیا می بینیم، دستاورد این سریال را در سادگی آن خلاصه می کند: پرایکس، سیاره ای در حال کار بودن، برای اعلام آغاز و پایان یک روز کاری، از آژیر و بلندگو استفاده نمی کند. از روی زنگ و نه هیچ روش متعارف مشابه دیگری، اما در عوض کارگری هر روز در سحر در بالای برج شهر ظاهر می‌شود و با دو چکش بر یک صفحه فولادی می‌کوبد و هنگام غروب دوباره این کار را تکرار می‌کند. از نحوه مکث و ضرباهنگ چکش ها به پایین مشخص است که این کار را با افتخار انجام می دهد و آن را عمیقاً جدی می گیرد. در واقع، برای او به اندازه ی تمرین شناور یا شمشیر جدی مهم است. و نکته اینجاست: اندور روال کاری خود را با احترام، صبر و وزن برابر به تصویر می کشد.

اگرچه همدلی با کارمندان امپراتوری غیرممکن است، اما نمی توانیم از تشویق Daedra خودداری کنیم. زیرا با وجود یونیفرمی که به تن دارد، او به عنوان زنی بسیار تیزبین و ماهر به تصویر کشیده می شود که با تبعیض جنسیتی محل کار مردانه خود دست و پنجه نرم می کند. در سازمانی مملو از قوانین و مقررات دست و پا گیر، تشریفات اداری، سلسله مراتب دست و پا گیر و کارمندان تنبل، ددرا تنها کسی است که تصویر بزرگ را می بیند و خستگی ناپذیر بر اثبات آن از طریق تمام موانع بوروکراتیک سر راه خود اصرار می ورزد.

در میان دریایی از کارمندان از خود راضی و فداکار، او تنها فردی سختکوش است که زنگ خطر را برای امپراتوری به صدا در می آورد. به عبارت دیگر، حتی اگر دِدرا در خط مقدم شر می‌جنگد، اما با همان موانع دلهره‌آوری دست و پنجه نرم می‌کند که برای هرکسی که تا به حال در یک سازمان دولتی کار کرده یا در آن بوده، آشناست. اگر امپراتوری در جنگ پیروز شده بود، دِدرا احتمالاً تبدیل به یک شخصیت الهام‌بخش می‌شد و همان نقشی را برای بخش تاریک نیرو ایفا می‌کرد که کاسیان از اندور برای طرف روشن انجام می‌داد: یک قهرمان فراموش‌شده. اما همدردی ما با ددرا همیشگی نیست. چون سریال به بهمن یادآوری می کند که او نه تنها یک زن در دنیای مردانه بلکه در دنیای فاشیست ها نیز یک فاشیست است.

در سال 1961، هانا آرنت، فیلسوف و متفکر آلمانی که از هولوکاست جان سالم به در برده بود، برای شرکت در محاکمه آدولف آیشمن، رئیس “اداره امور یهودیان” در “اداره اصلی امنیت رایش” و یک مقام عالی رتبه به اسرائیل سفر کرد. افسر ارشد حزب برای سرپوش گذاشتن بر نازی که دستور فرستادن بسیاری از یهودیان به “کوره های سوزان” را در طول جنگ جهانی دوم داد. آرنت در گزارش‌هایی که برای نیویورک تایمز نوشت (گزارش‌هایی که بعداً در قالب کتابی به نام «آیشمن در اورشلیم» جمع‌آوری و منتشر شد)، آیشمن را مردی معمولی معرفی می‌کند که انگیزه‌ها و ظاهرش اصلاً هیولا به نظر نمی‌رسید. او با اشاره به افرادی مانند مکبث، یاگو، و ریچارد سوم، استدلال می‌کند که آیشمن یک شرور نابغه کاریزماتیک شکسپیر نبود و انگیزه‌های شوم دیگری جز پیگیری فوق‌العاده مداوم او برای پیشرفت شخصی نداشت. آرنت متوجه می شود که این نوع بوروکرات به ظاهر معمولی ترسناک تر از هانیبال لکتر و سائورون است که آشکارا شرور هستند و ظاهر یک جنایتکار جنگی و قاتل جمعی را دارند. به گفته آرنت، وحشت آیشمن این است که افراد زیادی مانند او وجود دارند و بسیاری از آنها لزوماً منحرف یا سادیست نیستند، اما آنها به طرز وحشتناکی عادی بوده و هستند. از نظر سازمان های حقوقی و معیارهای اخلاقی شخصی ما، این عادی بودن از مجموع همه جرایم وحشتناک تر است.

او در این کتاب از “شیطان” نوظهور صحبت می کند که نه از بدخواهی ذاتی فرد، بلکه از هزارتوی بوروکراسی مدرن سرچشمه می گیرد، جنایات هولناک و گسترده ای که بر خلاف جنایات عادی تحت حمایت قانون انجام می شود. ، قدرت لجام گسیخته ای که اطاعتش ضامن بقای شهروندان است. و زمینه پیشرفت شغلی و اجتماعی آنها را فراهم می کند، اما وجودشان را خالی از فکر و وجدان می کند. در این شرایط، هر فرد عادی می تواند مرتکب جرم شود، بدون اینکه حتی لحظه ای به معنای و آثار وحشتناک عمل خود فکر کند و یا بر «قضاوت» اعمال خود بنشیند. تفسیر آرنت از شخصیت آیشمن عمیقاً این فرض رایج را که شخصیت هایی مانند او «هیولا» هستند به چالش می کشد. در زمان بازداشت آیشمن قبل از محاکمه، دولت اسرائیل شش روانپزشک را برای بررسی و ارزیابی وضعیت آیشمن فرستاد. این روانپزشکان هیچ نشانه ای از بیماری روانی از جمله اختلال شخصیت را در آیشمن نیافتند. شش روانپزشک او را به عنوان “عادی” تایید کرده بودند. آیشمن به دلیل اعتقادات عمیق ایدئولوژیک نژادپرستانه خود به حزب نازی نپیوست، بلکه صرفاً به دنبال هدف و جهتی در زندگی خود بود.

اگرچه می توان یک جنایتکار روانی را به راحتی شناسایی، اجتناب کرد، یا شکست داد، اما اگر مجرمان شبیه دیگران به نظر برسند (یا بدتر از آن، اگر همه در شرایط مناسب توانایی ارتکاب جرم را داشته باشند)، شر را نمی توان ریشه کن کرد. آیا آرنت اصطلاح «ابتذال شر» را برای توصیف این رویداد ابداع کرد. بدی که ذهن انسان به دلیل عادی بودنش از هضم آن عاجز است. مجموعه «جنگ ستارگان» همیشه کلمات، نمادها و تاریخ حزب نازی را به عاریت گرفته است. از “Stormtroopers” که سربازان نخبه آلمان نازی بودند تا یونیفورم افسران امپراتوری، رژه هایی که یادآور فیلم تبلیغاتی “پیروزی اراده” و تبدیل تدریجی پالپاتین از صدراعظم به امپراتور است که منعکس کننده رشد سیاسی هیتلر از صدراعظم به امپراتور است. دیکتاتور اگرچه امپراتوری «رایش سوم» این مجموعه از همان سکانس اول فیلم اول همیشه به طرز غیر قابل تأسفی شیطانی بوده است، اما شر آن هرگز «عادی» نبوده است. در عوض، شر او به اغراق آمیزترین و بدون ابهام ممکن به تصویر کشیده شد.

دارث ویدر مردی تنومند نقابدار با زره تمام سیاه بود که به خاطر صدای کلفت، تنفس وحشتناک، شمشیر نور قرمزش، پست فرماندهی در مرکز یک سیاره آتشفشانی و تمایلش به خفه کردن زیردستانش معروف بود. امپراطور پالپاتین پیرمردی بود که چهره زشت خود را زیر سایه کلاه عبایی بلند خود پنهان کرده بود و می خندید و رعد و برق را از نوک انگشتانش پرتاب می کرد. حتی گرند ماف تارکین که شبیه یک فرمانده نظامی معمولی به نظر می رسد و هیچ قدرت ماورایی ندارد، کسی بود که از ابرسلاحی به اندازه ماه برای نابودی فوری یک سیاره استفاده کرد.

تهدید آشکار امپراتوری علیه قهرمانان، به همان اندازه که از ماهیت تهدیدآمیز آنها کاسته بود، به داستان جلوه ای اسطوره ای و حماسی بخشیده بود. در دنیایی بدون سیث لردها، ستارگان مرگ و قسمت تاریک نیرو، یک کودک می‌تواند بدون احساس خطر از تماشای جنگ ستارگان لذت ببرد. اما این نسخه از امپراتوری که در «اندور» می بینیم متفاوت است. دارث ویدر و ستاره مرگ جایی خارج از قاب دوربین وجود دارند (اولی ذکر نشده است، و دومی به جز اشاره گذرا به اسکاریف، سیاره اصلی ستاره مرگ نادیده گرفته شده است). امپراتور پالپاتین نیز دور و ساکت است. یک عنکبوت دیده نشده در مرکز یک تار کهکشانی.

در عوض، شروران اندور، رشته‌هایی که پالپاتین برای دستیابی به هزاران هزار جهان می‌بافد، بیشتر یادآور تصویر هانا آرنت از آدولف آیشمن است: بوروکرات‌های خودکامه پشت میزها، مانند آنها که احتمالاً شانه به شانه روی آنها راه می‌رویم. خیابان هر روز اگرچه دستگاه سرکوب امپریالیستی به‌طور زودگذر دیده می‌شود (چند طوفان‌گر یا یک ناوشکن ستاره)، اما آنچه آرنت «ساختار پیچیده بوروکراتیک ماشین تخریب نازی‌ها» نامید، در همه جا در اندور وجود دارد. نکته دیگری که آرنت در توصیف کارمندان نازی می گوید این است که محیط کار آنها باعث تشویق و تشویق رقابت خشونت آمیز آنها با یکدیگر شده است که همیشه به ضرر قربانیان آنها بوده است. زیرا هدف نهایی آنها همیشه یکی بود: چه کسی می تواند نازی شایسته تر و خالص تر شود، چه کسی می تواند همکاران خود را بهتر نابود کند، چه کسی می تواند مزایای شغلی بیشتری دریافت کند و چه کسی می تواند یهودیان بیشتری را بکشد. این روحیه رقابتی وفاداری کورکورانه آنها را به لباس هایشان تقویت کرد و کارایی و بی وجدان بودن آنها را افزایش داد.

نقد فیلم مگان | نقد و بررسی فیلم M3GAN 2022

به عنوان مثال، وقتی سرگرد پارتاگاز، رئیس اطلاعات امپراتوری، در برابر درخواست Daedra برای دسترسی به اسناد خارج از حوزه اختیارات خود مقاومت می کند، دلیلش این نیست که نظریه او به اندازه کافی قانع کننده نیست، بلکه به این دلیل است که انگیزه او افزایش خصومت بین کارمندانش است. حس غارتگری و رقابت آنها را تحریک کنید تا آنها را به مجریان قدرتمندتر و مؤثرتر نقشه های امپراتوری تبدیل کنید. در سراسر اندور نمادهای فریبنده ای وجود دارد که امپراتوری را به یک تمدن تبدیل می کند: لباس های اتو کشیده، اتاق های کنفرانس که از تمیزی برق می زند، ادبیات رسمی، رفتار مودبانه، و اهمیت رعایت قوانینی که نظم را حفظ می کند. امپراتوری، در غیاب لردهای سیث و ابرسلاح ها، هرگز احساس وحشتناک و شکست ناپذیری نکرده است، و در نتیجه، هرگز تا این حد به ضرورت سرنگونی آن اعتقاد نداشته ام. به عنوان مثال، در غیاب ستاره مرگ، یکی از روش های آشنا که امپراتوری برای سرکوب مخالفان خود استفاده می کند، ایجاد رعب و وحشت است. در قسمت نهم با شکنجه‌گری آشنا می‌شویم که از خشونت فیزیکی استفاده نمی‌کند. در عوض، در حالی که بند قربانی خود را سفت می کند، قتل عام گونه ای بیگانه را بازگو می کند که با حضور امپراتوری در ماه خانه خود مخالفت می کرد.

در حالی که سربازان شاهنشاهی درگیر قتل عام خود بودند، صدای روح در حال مرگ خود را ضبط می کنند، نوعی التماس پر از درد. متجاوزان متوجه می شوند که این صدا برای هر کسی که به آن گوش می دهد بسیار دردناک است. بنابراین، برخلاف آلدانی ها، امپراتوری صدای آنها را خاموش نمی کند، نسل کشی آنها را نمی پوشاند، بلکه عمدا رنج آنها را حفظ، تنظیم و اصلاح می کند تا از آن به عنوان سلاحی برای مجازات دشمنان آینده امپراتوری استفاده کند. سلاحی که هیچ کبودی از خود برجای نمی گذارد، اما شنیدن آن که هیچ صدای زمینی نمی تواند وحشت خود را بیان کند و چشم در چشمی با عمق بی نهایت شرارت امپراتوری، روحیه مقاومت انقلابیون را در هم می شکند.

یکی از آنها خود کاسیان است. اگرچه او تمام دلایل لازم برای انقلابی شدن را دارد (از بهره برداری از سیاره خود تا نقطه نابودی تا حلق آویز کردن ناپدری خود در میدان شهر بدون دلیل)، او متقاعد شده است که ایده تسخیر امپراتوری ساده لوحانه است و بیهوده. او سرنوشت قهرمانانه خود را در آغوش نمی گیرد، بلکه از آن می گریزد. او تنها نیست. اندور پر از شخصیت‌های پوچ‌گرا است که به نوعی زیر چکمه امپراتوری له شده‌اند، که روحیه جنگندگی‌شان در اثر ظلم و فرسایش همیشگی امپراتوری به زانو در آمده است، که فکر می‌کنند اگر سرشان را پایین بگذارند تنها می‌مانند، اما آنها خیلی دیر متوجه می شوند که ممکن است با امپراتوری سر و کار نداشته باشند، اما امپراتوری با آنها سروکار دارد.

اکنون این نسخه واقعی‌تر و شوم‌تر امپراتوری معنای جدیدی به مأموریت انتحاری کاسیان در Rogue One (و همچنین تمام فعالیت‌های Rebels در طول سه‌گانه اصلی) می‌دهد (در واقع، می‌توانم آن را به این اثر دگرگون‌کننده بیاورم که « Better Call Saul” در “Breaking Bad” داشت، مقایسه کنید). ما می‌دانستیم که قهرمانان ما در تلاش برای جلوگیری از انفجار سیارات هستند، اما واقعیت این است که تصور تخریب در این مقیاس، حتی در جهانی که دارای جهان‌های قابل سکونت بی‌شماری است، دشوار است. اگر متلاشی شدن سیاره آلدران را از فضا تماشا کنیم، هیچ یک از ساکنان آلدران برای مردن قابل مشاهده نیستند. ستاره مرگ یک تهدید انتزاعی است. هیچ قطعه یا مترادفی در دنیای واقعی برای درک آن وجود ندارد. اما اکنون، به لطف اندور، می دانیم که سقوط امپراتوری به معنای آزادی زندانیان نارکینا 5 یا سازمان جهنمی دیگری شبیه به آن است. این بدان معنی است که مردم فریکس و سایر جهان های تحت اشغال امپراتوری می توانند آزادانه در خیابان ها قدم بزنند و بومیان آلدانی می توانند به دره مقدس خود بازگردند. این بدان معنی است که هیچ کس دیگر مجبور نخواهد شد به غوغای دردناک قتل عام آن موجودات بیگانه گوش دهد. اینها ملموس است.

نسخه معکوس آن در مورد سربازان امپراتوری نیز صادق است. بر خلاف روال معمول “جنگ ستارگان” که با تقلیل آنها به موانع بی نام و نشان در راه دستیابی به موفقیت های قهرمان، طوفان ها را از انسانیت خارج می کند (طوفان هایی که هیچ احساسی نسبت به رفقای کشته شده خود نشان نمی دهند)، در “Endor” حتی شرورها نیز چنین هستند. فردیت منحصر به فرد خود را آنها برای جان رفقای خود ارزش قائل هستند. در واقع انگیزه سیریل کارن از سرپیچی از دستور رئیسش این است که او صادقانه می خواهد قاتل همکارانش را مجازات کند. در واقع، انگیزه سیریل حتی عمیق‌تر می‌شود: فقط این نیست که او یک کارمند وظیفه‌شناس است. نکته این است که او با مردانی که توسط کاسیان کشته شده اند همدردی می کند. تعجب رئیس او از بیدار ماندن تمام شب برای تهیه گزارش قتل و دستور او برای سرپوش گذاشتن بر مرگ همکارانش به عنوان یک حادثه روزمره برای سیریل به این معنی است که افرادی مانند او برای شرکتی که در آن کار می کند بی ارزش هستند.

او متوجه می شود که اگر خودش یکی از کشته شدگان بود، واکنش رئیسش به مرگ او نیز همین بود. سیریل در این لحظه هیچ تفاوتی با هم سلولی های کاسیان در زندان نارکینا 5 ندارد که متوجه می شوند امپراتوری قرار است آنها را تا آخر عمر در بند نگه دارد تا آنها را از خود بیگانه کند. چه دوست امپراتوری باشید و چه دشمن آن، ویژگی بارز یک حکومت فاشیستی ایدئولوژیک این است که همه را برای تداوم خود کاهش می دهد. رابطه عاشقانه با فاشیسم یک طرفه است: تا زمانی که به آن اهمیت می دهید، مفید هستید. تراژدی سیریل اما این است که حتی به ذهنش نمی رسد که منبع اصلی آشفتگی او نظام امپراتوری است، بلکه آن را سیستمی مناسب می بیند که نیاز به اصلاح دارد و خشم خود را به سمت امثال کاسیان سوق می دهد. ، او فکر می کند که می تواند اصلاح کننده نظام باشد که ریشه پوسیده و آسیب دیده است، آن را تغییر دهید.

آندور معجزه آسا است. تماشای هفتگی این سریال مانند نشستن در کارگاه هفتگی فیلمنامه نویسی/فیلم نویسی تونی گیلروی است. دیالوگ نویسی او طبیعی و شخصیت محور است. برای مثال، تعداد ناگفته‌هایی که در دیالوگ پایانی شخصیت اندی سرکیس در قسمت 9 وجود دارد شگفت‌انگیز است: “هیچ وقت بیش از دوازده وجود ندارد.” این جمله خیلی بیشتر از دادن اطلاعات خشک و خالی است; این جمله گوینده خود را روانکاوی می کند. این جمله نشان می دهد که او قبلاً به فکر فرار بوده است; او قبلاً تعداد نگهبانان را شمارش کرده است. او می داند که زندانیان می توانند بر نگهبانان چیره شوند. که برخلاف آنچه تاکنون تظاهر می کرد، در هر لحظه از اسارت آرزوی آزادی داشت و هر شب قبل از خواب در مورد آن خیال پردازی می کرد. این نشان می‌دهد که اگرچه در ظاهر وانمود می‌کرد که به آزادی خود در پایان دوران محکومیتش امیدوار است، اما در اعماق وجودش می‌دانست که بیرون رفتن از اینجا به هیچ وجه غیر از فرار غیرممکن است.

یا به عنوان مثالی دیگر یکی از شخصیت ها در پاسخ به چگونگی زندانی شدنش با اشاره به امپراتوری می گوید: «قفس زیادی ساختند». این یکی دنیایی از کلمات را در خودش متراکم کرده است. زیرا اگرچه ممکن است او به هر دلیلی دستگیر و زندانی شده باشد، اما خود این حادثه برای او بی اهمیت است. او فهمیده است که نظام برای زندانی کردن او به دلیل موجهی نیاز ندارد. قابل درک است که این سیستم برای افزایش تعداد زندانیانی طراحی شده است که نسبت به ربات ها هزینه کمتری دارند. بنابراین پاسخ او فقط به ما اطلاعات نمی دهد، بلکه تبدیل به یک طرز فکر برای دیدن جهان، نزدیک شدن به فضای ذهنی این شخصیت می شود. «اندور» سرشار از دیالوگ های ارگانیک و چندلایه ای است که با یک هدف نوشته شده اند: گفتن در حالی که نگفتن.

ساختمان جهانی سریال نه در خدمت پرکردن صفحات ویکی پدیا جنگ ستارگان، بلکه در خدمت شخصیت پردازی آن است. برای مثال، در قسمت 10، سه دقیقه طول می‌کشد تا کسی با آسانسور به طبقات پایین کورسانت، پایتخت امپراتوری، برود تا با لوتان ملاقات کند. این نه تنها مقیاس بزرگ شهر را با نشان دادن زمان لازم برای رسیدن به طبقات پایین آن منعکس می کند، بلکه به یک نماد بصری ایده آل برای لوتان تبدیل می شود: نزول اخلاقی او به اعماق تاریکی مطلق بهایی است که او برای تبدیل شدن به آن می پردازد. یک مبارز. علیه امپراتوری مؤثر بوده است. همانطور که خودش از فداکاری اش تعریف می کند: «ذهنم را به فضایی بدون آفتاب تبدیل کردم و رویاهایم را با ارواح در میان گذاشتم». اما اکنون، به لطف اندور، دیگر مجبور نیستم رویاهایم در مورد تحقق پتانسیل های بکر جنگ ستارگان را با ارواح ذهنم به اشتراک بگذارم. اندور همان چیزی است که می گوید: انقلابی در سریالی که ده ها سال از رشد خودداری کرده است. نتیجه به نقطه عطف و معیار جدیدی در تاریخ خلق جورج لوکاس تبدیل می شود که کیفیت آثار آینده «جنگ ستارگان» با آن سنجیده خواهد شد.

 

منبع: rottentomatoes

این مطلب چقدر براتون مفید بود؟

مجله نوبل

سایت مجله نوبل یک سایت خبری و فرهنگی است که در زمینه‌های مختلفی از جمله تکنولوژی، فیلم و سینما، مد و استایل، سبک زندگی و ... فعالیت می‌کند. در این سایت شما می‌توانید به آخرین اخبار و گزارش‌ها در این حوزه‌ها دسترسی پیدا کنید و همچنین مقالات، نقد و بررسی فیلم‌ها، محصولات تکنولوژی و مد را مطالعه کنید.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا